Wszystko zaczęło się w roku 1964, kiedy to zadebiutował pierwszy przedstawiciel pony carów w postaci Forda Mustanga. Samochód z miejsca odniósł ogromny sukces. Oczywiście szybko dowiedział się o tym zarząd General Motors i postanowiono jak najszybciej opracować rywala dla Mustanga. w 1966 roku światło dzienne ujrzał Chevrolet Camaro, zaś w 1967 roku dołączył do niego Pontiac Firebird. Nazwa Firebird pochodzi od jednego z eksperymentalnych samochodów firmy.
Pontiac Firebird I – zaprojektowany przez twórcę DeLoreana
Za wygląd nowego modelu, w modnym wówczas stylu coke bottle, odpowiadał John DeLorean. Pomimo zastosowania uniwersalnych, w obu pojazdach, błotników oraz drzwi, Firebirda został upodobniony do pozostałych modeli Pontiaca. Firebird nie wykorzystywał wszystkich podzespołów Chevroleta, pojazdy różniła rama pomocnicza, przednie zawieszenie, Pontiac zastosował wzmocnione resory tylne. Układ przeniesienia napędu Firebirda pochodził z większego Pontiaca GTO. Maska również była inna w stosunku do Camaro i posiadała długie przetłoczenie po środku. Tył auta także musiał się różnić od Camaro, umieszczono więc tam dwie pary płaskich świateł. Kiedy jednak patrzyło się na oba auta z boku trudno było powiedzieć co jest czym.
Na początku oferowano Firebirda w 5 wersjach, były to: Firebird, Firebird Sprint, Firebird 326, Firebird 326HO i Firebird 400. Podstawowy model kosztował 2600 $ i wyposażony był w 6 cylindrowy rzędowy silnik o pojemności 3.8 litra. Moc tej jednostki wynosiła 165 KM. Droższy o 116$ Sprint wyposażony był w czteroprzelotowy gaźnik Rochester i specjalny filtr powietrza co dawało moc 215 KM. Dodatkowo usprawnione było zawieszenie i dźwignia biegów umieszczona była w podłodze, a nie w kolumnie kierownicy. Podstawowy silnik V8 o pojemności 5,3 l (326 in³) również był dostępny w dwóch wariantach – z dwugardzielowym gaźnikiem (253 KM), lub z czterogardzielowym (wersja High Output – H.O) 289 KM. Mocniejszy ośmiocylindrowiec 6,6 l został przejęty z modelu GTO, generował on moc 330 KM. Dostępny był także wysokoobrotowy wariant jednostki 6,6 – Ram Air – z ostrzejszym wałkiem rozrządu i lepszymi zaworami oraz kolektorem wydechowym.
W 1968 roku dokonano niewielkich zmian. Przednie światła pozycyjne umieszczono na skraju nadwozia, a nie bezpośrednio pod atrapą jak dotychczas. W tym czasie Firebird przewyższał Camaro pod względem pojemności, mocy i osiągów. Bazową jednostkę 3.8 zastąpiono większą 4.1 o mocy 178 KM, zaś odmiana Sprint 218 KM lub 230 KM z przekładnią ręczną. W 1969 Firebird razem z Camaro przeszedł kompletną przemianę. Całe nadwozie było zbudowane od nowa, choć wyglądem bardzo zbliżone do poprzednika. radykalnie zmieniono atrapę przodu. Dwa wloty były teraz mniejsze a światła osadzono poza obrębem grilla. Z tyłu też nie obyło się bez małego faceliftingu, jednak kształt tylnych lamp pozostał bez zmian. Zastosowano też układ kierowniczy o zmiennym przełożeniu.
1969 rok – narodziny Trans Ama
W tym roku Pontiac wprowadził również model Trans Am. Był on odpowiedzią na Z28 Camaro Chevrolet`a. Zadanie stworzenia konkurenta dla Z28 wydał sam John DeLorean, wówczas jeden z dyrektorów Pontiaca. Samochód początkowo miał nazywać się Pontiac Firebird Sprint Turismo, jednak ostatecznie zdecydowano się na nazwę Trans Am, która pochodziła od wyścigów Trans Am organizowanych przez Sports Car Club of America. Trans Am występował z silnikiem wariantu Ram Air o mocy 330 KM oraz Ram Air II rozwijającym 345 KM. Trans Am jako opcjonalny pakiet osiągów i stylizacji stanowił zwieńczenie I generacji Firebirda, której sprzedano w ciągu 3 lat ponad 250 000 egzemplarzy, w tym zaledwie 689 Trans Amów w wersji coupe oraz 8 w odmianie cabrio.
Następca po zaledwie 3 latach
W 1970 roku zadebiutował następca w postaci Firebirda II. Całe nadwozie, podwozie i praktycznie wszystkie części mechaniczne zostały zmienione. Nowy Firebird miał tak jak poprzednik wspólne nadwozie z modelem Camaro Chevroleta. Jednak Pontiac posiadał inną atrapę przodu i tyłu oraz inną maskę. Tradycyjnie z przodu umieszczono dwa potężne wloty charakterystyczne dla Pontiaca , z tyłu natomiast zrezygnowano z podwójnych pasów ze światłami i umieszczono tam po jednym pasie świateł z każdej strony. Design nadwozia był w stylu „fastback”, co nadawało autu więcej agresywności.
Całe auto było o 1 cal dłuższe i o 0,5 cala węższe niż Firebird I generacji. W ofercie zrobiło się małe zamieszanie ponieważ całkowicie zmieniono paletę modeli. Zniknęły już z oferty „mocne” Firebirdy 400 i zastąpione zostały modelem Formula 400. Formula była modelem typowo sportowym, można ją było odróżnić od innych wariantów po charakterystycznych wlotach Ram Air na masce. Aby godnie nosić nazwę Formula samochód ten wyposażano w usprawnione , wzmocnione zawieszenie. W pierwszym roku produkcji Firebird występował standardowo z jednostką R6 o pojemności 4.1 litra i mocy 157 KM. Odmiana Firebird Esprit była napędzana przez jednostkę 5,7 litra o mocy 259 KM. Stosowano także jednostki 6.6 l w wariancie Ram Air III (335 KM) i Ram Air IV (345 KM), współpracujące z przekładniami automatycznymi Turbo Hydra-Matic 350/400 o trzech przełożeniach.
Lata 70-te, czyli kryzys segmentu muscle carów
W 1970 do linii Firebirdów wprowadzono jeszcze jeden model – Esprit. Esprit zastąpił produkowanego od 1967 Sprinta. Esprit miał być modelem luksusowym. Wnętrze było wyposażone zgodnie z najwyższymi standardami. Dodatkowo samochód miał dach wykonany z vinylu w czarnym kolorze. Samochód był też cięższy o 134 kg od podstawowego Firebirda i ważył 1558 kg. Rocznik 1971 doczekał się kilku niewielkich poprawek technicznych, zastosowano również kubełkowe fotele przednie, kołpaki kół oraz dłuższe drzwi, ułatwiające wsiadanie.
Po roku 1971 rynek muscle carów znalazł się w głębokim kryzysie. Rozważano nawet zaprzestanie produkcji modelu Firebird. Poziom sprzedaży spadł o prawie połowę w porównaniu z ubiegłym rokiem, jedną z przyczyn był blisko półroczny strajk pracowników fabryki w Norwood. Postępowało obniżanie mocy maksymalnej silników. Firebird dostępny był z jednostkami napędowymi 250 o mocy 112 KM, 350 o mocy 162 KM, lub 177 KM z podwójnym układem wydechowym. Nadal oferowano silniki 6.6 l o mocy 177 KM lub 253 KM oraz 7.5 l (304 KM).
Rocznik 1973 charakteryzował się nieznacznie zmodernizowanym pasem przednim nadwozia z nową atrapą chłodnicy oraz poprawionym zderzakiem Endura spełniającym ostrzejsze normy bezpieczeństwa. Podczas gdy konkurencyjne pojazdy segmentu muscle cars stopniowo wycofywano z produkcji, Pontiac zaoferował mocną jednostkę 7.5 l Super Duty, osiągającą 290 KM. Silnik ten odznaczał się kutymi tłokami, okrągłymi kanałami wydechowymi oraz suchą miską olejową.
Firebird II 1974 – pierwszy lifting
W 1974 roku przeprowadzono facelifting Firebirda. Z przodu pojawiły się mniejsze, ale bardziej opływowe wloty powietrza zaś metalowy tylny zderzak zastąpiono gumowym. Sprzedaż modelu nieco wzrosła. W modelu z 1975 kierunkowskazy przednie zostały przeniesione ze zderzaka na atrapę chłodnicy. Model ten wyróżniał się tylną szybą, zachodzącą na słupki B, która pozostała niezmieniona do końca produkcji. Wszystkie silniki otrzymały katalizatory oraz zmniejszony stopień sprężania. W 1976 roku do oferty wprowadzono nową odmianę nadwoziową T-top, charakteryzującą się dwoma zdejmowanymi panelami dachowymi ze szkła.
1977 – Kolejny lifting, kariera filmowa i nagły wzrost popularności
Kolejny facelifting przeprowadzono w 1977 roku. Zastosowano wówczas nowy, jednoczęściowy przedni zderzak, cztery kwadratowe reflektory oraz nową atrapę chłodnicy. Wycofano jednostkę 7.5 litra, zaś największym motorem był 6.6-litrowy o mocy 185 oraz 200 KM. Nowością była jednostka V8 Pontiaca o pojemności 4.9 litra i mocy 135 KM. Pomimo tak drastycznych cięć rok 1977 był bardzo udany dla Pontiaca – sprzedano bowiem 155 736 egzemplarzy, z których 68 735 było Trans Amami. Dużą zasługę w tym miała duża popularność filmu „Smokey and the Bandit”, którego bohaterem był właśnie Trans Am z silnikiem 6.6 l.
W 1978 roku silniki 5.7 Pontiaca zastąpiono jednostkami Chevroleta. Słabsza miała 5 litrów pojemności i 145 KM, zaś druga 5.7 l. W 1979 Pontiac zdecydował się na ostatni, trzeci już facelift nadwozia powstałego w 1970 roku. Tradycyjnie już wzięto na warsztat przód i tył auta. Z tyłu pojawił się nowy, bardziej opływowy gumowy zderzak, a światła wkomponowano w jeden długi pas świetlny. Przód stracił bezpowrotnie dwa charakterystyczne wloty. 4 światła pozostały, jednak teraz umieszczono je w małych niszach. 1979 rok był także rekordowy pod względem sprzedaży, kiedy to nabywców znalazły aż 211 453 egzemplarze. W 1980 roku wprowadzono nową V8-kę o pojemności 4.3 litra i mocy 140 KM. Sprzedaż jednak wyhamowała z racji na wyczekiwanie na następcę.